Ο Σκατόγερος

Μάασα!!!! Μαάσσααα!!! Κόκκαλα έχει αυτός ο καφες, πια;  

Η στριγκια του φωνή κάλυπτε τον ήρεμο παφλασμο των κυμάτων. 

-Ανάθεμα, μονολογησε η Μασα, ανάθεμα και σένα και την τύχη μου. Ας μην ήταν το διαμερισματακι στην Ραμπλας Μιζέριας και θα σούλεγα εγώ σε ποιο παγκάκι θακοιμοσουν τώρα.
Αυτόματα φόρεσε το χαμόγελο που φυσικά δε φωτίζε τα ματιά της και είπε: 

-Αμέσως, γλυκιε μου πατέρα. Οριστε και το νεράκι σου. 

Εκείνος χαμογέλασε μέσα του με ευχαρίστηση, είναι ωραίο να σε υπηρετούν, σκέφτηκε. Φυσικά δεν το έδειξε για να μην παίρνει αυτή και πολύ αέρα. 

-Να σε πάρει ο διάολος, πετιμεζι τον έκανες. Δεν σου είπα να μη βάζεις τόση ζάχαρη!!!
Σαράντα χρόνων γυναίκα εγινες και ακόμη να μάθεις να κανείς καφέ!!! 

Η Μασα εσκυψε το κεφάλι. Σαν μικρό παιδί που το μαλώνουν. Πήρε ξανά τη θέση της στο ταγκό αυτό που χορεύουν οι δυο τους από τότε που θυμάται τον εαυτό της.
Ο ψυχολόγος της της το είχε πει: "Σταματά πια να παίζεις το θύμα και να προσπαθείς μια ζωή να τον ικανοποιησεις. Δεν καταλαβαίνεις ότι σε χρησιμοποιεί;"Θυμάται ότι όταν της είπε αυτά τα λόγια ήταν κόκκινος από οργή και φώναζε, πράγμα μάλλον κακό για ψυχολόγο. Θυμάται ακόμη ότι ένιωθε και αυτή την οργή μέσα της να κοχλαζει και την καρδιά της να παει να σπάσει αλλά αυτή συγκρατηθηκε καλύτερα και δεν το έδειξε. "Πώς τολμάει να μιλάει έτσι για τον πατέρα μου; Το κτηνος!" Ηταν φυσικά η τελευταία φορά που τον είδε. 

Ο γέρος πλαταγισε ηδονικα τη γλώσσα του και έγλυψε το πάνω χείλος του.
Αθόρυβα σαν σαύρα, εξαφανίστηκε από το σαλόνι.
Πήγε στο δωμάτιο του και άνοιξε την τηλεόραση. Ο εγγονός του, όχι βέβαια μπροστά του, τον κοροϊδεύει που όλη τη μέρα βλέπει ειδήσεις σε όλα τα κανάλια και μιλάει, ποτε-ποτε μαλλώνει κιόλας, με τους παρουσιαστές. Μια φορά πριν ίσως 30 χρονια ο παρουσιαστής της κρατικής τηλεόρασης έφαγε μια παντοφλα στο κεφάλι. Τότε, η δόνα Εουχενια πήγε την τηλεοραση να την φτιάξουν και δεν την έφερε πίσω παρά μήνες μετά όταν πέρασαν οι ταραγμένες εκλογές του ´ 76. "Τί, να μην ενημερωνομαι; Για να μ´ έχετε του χεριού σας και να ψηφίζω ότι σας αρέσει;"  λέει παντα ο γέρος. 
Ενημέρωση όντως αξιοζήλευτη, που καταλήγει στο να ψηφίζει ενημερωμένα το ίδιο κόμμα εδώ και 62 χρόνια.
Το κόμμα άλλαξε 2 φορες όνομα, 5 αρχηγούς ( οι 3 πηγαν φυλακη) και κυβέρνησε τρισημιση φορές. Αν όμως υπήρχε κάποιο έπαθλο απο το κομμα,κάτι σαν αυτην την κάρτα μέλους που κερδίζεις πόντους στο μπακαλικο του Εστεβες, ο γέρος θα έπρεπε να είχε κερδίσει πολλές αμερικανικές μαστιχες και τόννους γκρι χαρτί υγειας.
Δέκα χρόνια πριν, όταν ζούσε η δονα Εουχενια, το χαρτί υγείας του ήταν πολύ χρήσιμο όταν κλεινόταν με τις ώρες στο wc διαβάζοντας εφημερίδα για να μην την βλέπει.
Αυτή ολο προβλήματα είχε: πως θα μεγαλώσει τα παιδιά, πού θα βρουν λεφτά, αν θα πάνε διακοπές. Αυτός πάλι μόνο ένα: να τον αφήσει στην ησυχία του και να μην τον ζαλίζει. Γίνεται;
Και επειδή αυτό δε γινόταν γιατί αυτή, έλεγε, ήθελε βοήθεια στην οικογένεια αλλά και να την χωρίσει δε γινόταν γιατί ποιος να τρέχει τώρα σε δικηγόρους και τί θα πει ο κόσμος αλλά και ποιος θα τον περιποιείται.
Γιατί από τότε που σχεδόν τον πέταξε από το σπίτι η δόνα Μαρία ντέ λάς
Λουλας, η μάνα του λέγοντας ότι δε θα τον υπηρετεί πια 35 χρόνων γάιδαρο• ο γέρος ήταν πάντα υπό τη φροντίδα κάποιας γυναίκας. Ευπαρουσιαστος καθώς ήταν και με καλούς τρόπους ή έτσι φαινόταν, έταζε στην καθεμιά ότι χρειαζόταν. Γάμο και παιδιά στη, λίγο σιτεμενη νεαρή, Αννα Μαρία , μια νέα ζωή μαζί του στην Αμερική στην Τερεζα και πάλι γάμο και παιδιά στη δόνα Εουχενια. Αυτή τη φορά πραγματοποίησε την υπόσχεση του. Γιατί όχι άλλωστε; Από εύπορη οικογένεια ήταν, παραδοσιακών αξιών και δουλευταρου.
Την υπόσχεση της όμως κράτησε και η δόνα Μαρία ντέ λάς λουλας η οποία είχε πει: "Αν αυτός παντρευτεί εγώ θα βάλω κόκκινα και θα τρέχω στους δρόμους και θα φωναζω και θα τραγουδαω σαν την τρελή." Ετσι παραλίγο η γιαγιά μου να μπει, έστω και για λίγο, στο ψυχιατρειο και ευτυχώς που ο παπάς μας κατάφερε να τους πείσει ότι εκπληρώνει ένα τάμα στον Σαν Χουαν, τον οδοιπορο, τον προστάτη των τρελών και των ανυπαντρων. 
Και πίσω στο χαρτί υγείας, επειδή όπως άκουσε οτι λενε στην Ελλάδα ¨Ο γέρος παει ή από πέσιμο ή από χ....¨ και αυτός δεν ήθελε να έχει την τύχη του φίλου του Ερνεστο δε λάς Πορδας, το σώμα του όπως και τα σωματικα του απορρίμματα τυγχαναν προσεχτικης και ενδελεχους εξέτασης. 

Ο Ερνεστο είχε παει στο τοπικό νοσοκομείο Κυριακή, καλοκαίρι στην εφημερία. Θα μπορούσε να ήταν πιο προσεκτικός ποτέ να αρρωσταίνει!
Στο τοπικό νοσοκομείο παίζεται έν' είδει πρωταθλήματος το παιχνίδι 10-9-1. Δηλαδή για κάθε 20 ασθενείς που έρχονται οι δέκα παραπέμπονται άμεσα και χωρίς εξέταση σε κάποια άλλη ειδικότητα. Αν ο γιατρός της άλλης ειδικότητας πάρει τον ασθενή αυτό λέγεται στην τοπική ορολογια
Γκολ. Χρυσό Γκολ είναι αν δεχθεί και να τον νοσηλεύσει. Απόκρουση είναι να αποφύγεις να εξετάσεις εσύ άρα όταν καποιος εφημερευει στη μεταξύ τους γλωσσα λέγεται τερματοφύλακας. 
Εννιά ασθενείς πρέπει με κάθε τροπο να πανε στο σπίτι τους, δεν έχουν ποτέ άλλωστε τίποτα, και τέλος ο ένας και τυχερός ίσως μπορέσει να νοσηλευτεί.
Εκείνο το μοιραίο βράδυ, ο Ερνεστο δε λας Πορδας χωρίς να το ξέρει θα γινόταν πρωταγωνιστής σε ένα μεγάλο ντέρμπι. 
Η Μαρία Γράτσια Μουέρδας, η ¨άπιαστη¨ κρατούσε την εστία, συγνώμη την εφημερία, στον Παθολογικο Τομέα ενώ ο Χοσέ Αντονιο Φούρμπο στο Χειρουργικό.
Ισως υπάρχει κάποιος λόγος που οι γιατροί των άλλων ειδικοτήτων άρρωστησαν ξαφνικά εκείνο το βράδυ. Ισως να έχει σχέση ότι το ρεκόρ της Μαρίας Γκρατσια Μουερδας είναι 97 παραπομπές σε άλλες ειδικότητες σε ένα μόνο βράδυ. Κάποιοι είπαν ότι εκείνο το βράδυ ανάγκασε και τους Παιδοψυχιατρους να νοσηλευσουν μια γιαγιά 92 ετών με πυρετό γιατί ¨ μπορεί να ήταν από τα παιδικά της χρονια¨ αλλά εγώ λέω ότι μάλλον είναι κακές γλώσσες.
Αλλά και ο Χοσε Αντονιο δεν πήγαινε πίσω. Με πονηριες και μαλαγανια κατάφερνε να εξετάζουν οι άλλοι για αυτόν και αν δεν τα κατάφερνε έτσι, είχε και άλλους τρόπους, αρκεί να έπαιρνε τηλέφωνο το θείο. Επειδη ο θείος τυγχανει και υπουργός υγείας αυτό κάνει τα πράγματα πιο εύκολα.
Ετσι με τους μισούς γιατρούς να λείπουν και τους νοσηλευτές να βάζουν στοιχήματα για το ποιος θα νικήσει εν μέσω οινοποσίας και κερασματων εφθασε βγάζοντας αίμα από το στόμα και με διάρροια μαύρη σαν πίσσα στο νοσοκομείο.
Το να εξετασθεί σε χρόνο λιγότερο από 3.5 ώρες θα ήταν μεγάλη προσβολή στη φήμη των αγωνιζόμενων. Ετσι ύστερα από κάποια ώρα έπαψε να φωνάζει και κοιμήθηκε. Ή έτσι νόμιζε ο φοιτητής της Ιατρικής που πήγε να του πάρει αίμα αλλά δε βρήκε ούτε φλέβες ούτε σφυγμό.
Μια ανιψιά του Ερνεστο από δεύτερο ξαδελφο, που σπούδαζε Ιατρική στο 3ο έτος κάπου στην Ευρώπη όπου είχε παει ο πατέρας της πολιτικός πρόσφυγας πριν 20 χρόνια, ωρυόταν πώς δεν κατάλαβαν οι γιατροί μια κλασική περίπτωση γαστρορραγίας και δεν έκαναν τίποτα. 
Αυτό το ¨τιποτα¨ δεν είναι αλήθεια. Ωρα μετά το φοιτητή, ήρθε ένας ψαρομάλλης γιατρός που άρχισε να φωνάζει να του βάλουν αίμα. Οντως του έβαλαν αίμα όμως γοργά χειροτέρεψε και ανέβασε πυρετό και ίσως αυτό να έχει σχέση με το ότι το αίμα προοριζόταν για μια λεχόνα αλλά λίγο μπερδευτηκαν τα πράγματα στην αιμοδοσία.
Μετά από αυτό κάλεσαν έκτακτο και σπουδαίο συμβούλιο αν θα στείλουν τον Ερνεστο στην Εντατική ή στο Νεκροτομειο. Καθώς είχε μόνο ένα κρεβάτι στην Εντατική και στον αναπνευστήρα του είχε Ψευδομοναδα, αποφάσισαν να τον αφήσουν να παει στον άλλο κόσμο με την ησυχία του.
Εκεί παραλίγο να στείλουν και εκείνον τον Ευρωπαίο επισκέπτη καθηγητή που τους είχε πει ότι η εντατική τους έχει το μικρόβιο, ακούς εκεί ο συκοφάντης. Τελικά όμως επικράτησαν οι ψύχραιμοτεροι και τον έστειλαν αρον-αρον πίσω στην πατρίδα με πολλά δώρα και εισιτήριο Business
Class. 

Με τέτοια και με αλλιώτικα ο γέρος όλη μέρα ψαχνοταν, κοιταζοταν στον καθρέφτη και ψαχουλευοταν μήπως έβγαλε κανένα σπυρι, κανένα γρομπουλι, μήπως κάτι άλλαξε, βρε αδελφέ, και είναι αυτό προμηνύμα μιας κακιάς αρρώστιας. Ισως θα μπορούσε να την προλάβει και να ζήσει αλλα ογδόντα, άντε ας μην είμαστε υπερβολικοί, σαράντα χρόνια τουλάχιστον.
Ωσπου μια μέρα το βρήκε. Εμοιαζε κι αυτό αθώο. Οπως και όλα εκείνα τα σπυρια, εξογκωματα και τσιμπήματα από κουνούπια για τα οποία είχε τρέξει χαράματα στις εφημερίες των νοσοκομείων. Οταν τον εδιωχναν ευγενικά ¨ γιατί ένα σπυρι που έχεις 2 μηνες δεν είναι ακριβώς επείγον¨ ωρυοταν ¨ για αυτά τα καθηκια τους γιατρούς που τολμούν να κοιμούνται και δεν έρχονται να τον εξυπηρετήσουν αμεσα¨.
Ετσι λοιπόν δεν πήγε στα επείγοντα, το είχε μάθει πια το μάθημα του. Πήγε στο φίλο του, τον Καθηγητή Πανεπιστημίου.
Ο φίλος του, αφού το εξέτασε προσεκτικά για 3.2 δευτερόλεπτα, πήρε αιφνιδίως μια λεπτή συριγγα και του έκανε μια ένεση εκεί δίπλα στο γρομπουλι. Μετά πήρε ένα νυστερι και έκοψε αποφασιστικά ένα κομμάτι ενώ ο γέρος έβγαλε μια κραυγή πόνου, έγινε ασπρος και κόντεψε να λιποθυμησει. 

"Αφού του το έχω πει να περιμένει λίγο να πιάσει η αναισθησια" είπε μέσα της η γραμματέας ενώ συνέχισε να βαφει τα νύχια της.

 Κατα τα λοιπά ο γέρος κόντεψε να πάθει ένα εγκεφαλικό οταν ο Καθηγητης Πανεπιστημιου του ζητησε το μισο μισθο ανειδικευτου εργατη για αμοιβη,αλλά τί να κάνει;
Μάζεψε τη λύσσα του και έδεσε το τραύμα που αιμορραγουσε με ένα χαρτομάντηλο και ευτυχώς που η γραμματέας-νοσοκόμα- παλακιδα του εβαλε μια αιμοστατικη γαζα γιατί στο μεταξύ ο φίλος του είχε εξαφανισθεί σαν όραμα πίσω από μια πόρτα.
Ο γέρος πήγε στο φαρμακείο να πάρει την αντιβιωση που του έγραψε η γραμματέας και έβαλε τις φωνές στην υπάλληλο, έπρεπε και αυτός κάπου να ξεσπάσει.
Και μετά την οργή του εισέπραξαν η Μασσα, τα εγγόνια του, το σκυλί του διπλανού που έφαγε μια πέτρα στο κεφάλι και μια φωτογραφια της δόνα Εουχενια.
Και μετά το ξέχασε. 

Ωσπου κάπου 2 εβδομάδες μετά του τηλεφώνησε η γραμματέας. του τηλεφώνησε και του είπε ότι θα πρέπει να περάσει να πάρει τα αποτελέσματα της βιοψιας.
Οταν ο γέρος κατέφθασε ιδρωμενος και πνιγμένος από το άγχος αυτή του έδωσε ένα κίτρινο Φάκελο και δεν είπε άλλο τίποτα. Οταν πήγε να ρωτήσει κάτι, τον έδιωξε όχι και τόσο ευγενικά και φώναξε τον επόμενο ασθενή.
Οταν ο γέρος άνοιξε το φακελο, διάβασε τα παρακάτω: 

Αποτελεσματα βιοψιας ιστοτεμαχιου δέρματος μεγέθους 2χ2 εκατ οστών.
..................μπλα μπλα μπλα..................
Μπλα μπλα μπλα.......μπλα μπλα μπλα
Κακοηθης εξεργασια συμβατή με μελανωμα Σταδίου 3.
.......μπλα μπλα μπλα............................
Συνίσταται παραπομπή σε ειδικό Ογκολογικο Τμήμα. 

 Τα ματιά του θολωσαν, μετά το μυαλό του έσβησε και μετά κατέρρευσε.
Ετσι στο πατωμα τον βρήκε η Μασσα που έτρεξε οταν άκουσε το γδουπο.
Οταν συνήλθε, άρχισε να κλαίει, να φωνάζει κάτι ακαταλυπτα πράγματα και να κραδαινει το χαρτι της βιοψιας.
Η Μασσα το άρπαξε και το διάβασε κι αυτή και ένιωσε όλο το αίμα να της φεύγει από το κεφάλι και να της λείπει ο αέρας. Επεσε στην πολυθρόνα. 

-Οχι, όχι δεν είναι αλήθεια! Κάποιο λάθος έγινε, είπε η Μασσα. 

-Ναι, λάθος έκαναν, είπε ο γέρος και άρχισε να βρίζει. Υστερα άρπαξε τη μαγκουρα του και βγήκε με απίστευτη για αυτόν ταχύτητα έξω. Η Μασσα έτρεξε πίσω του. -

Οχι, δεν έγινε λάθος Εουχενιο, είπε ο Καθηγητής Πανεπιστημίου στο γραφείο του οποίου βρέθηκε ο γέρος σχεδόν χωρίς να το καταλάβει. 

Υστερα ο καθηγητής εξαφανίστηκε πάλι σαν όραμα πριν καλά- καλά προλάβει να το καταλάβει ο γέρος. Αφησε πίσω του μόνο τη μυρωδιά από το πουρο του και τη γραμματέα που περνούσε το τέταρτο στρώμα βάφη στα νύχια της. 

- Πρέπει να πάτε σε Ογκολογο, είπε η γραμματέας και τον έβγαλε όχι και πολύ ευγενικά από το γραφείο. 

 Ετσι ο γέρος έμεινε μόνος στο δρόμο να κοιτάζει με άδειο βλέμμα τα αυτοκίνητα που περνούσαν. Πολύ ώρα μετά συνειδητοποίησε ότι το κρύο τον είχε περονιασει και η βροχή τον είχε διαπερασει ως το κόκκαλο.
Ετσι βρεγμενος, θυμωμένος και ταπεινωμενος γύρισε στο σπίτι τη στιγμή που η Μασσα ήταν έτοιμη να τηλεφωνήσει στην αστυνομία και στα νοσοκομεία.
Αφού την έβρισε προληπτικά, πριν προλάβει αυτή να ανοίξει το στόμα της, πήγε στο δωμάτιο του και πέταξε τις μποτες του που έσκασαν με παφλασμο στον τοίχο.
Και μετά η Μασσα άκουσε κλάματα και πράγματα να σπάνε.
Και όταν μετά από ώρα πολύ κατάφερε να ανοίξει την κλείδωμενη πόρτα τον βρήκε να κοιμάται στο πάτωμα αγκαλιά με ένα μπουκάλι βότκα. 

-Το θέμα είναι ότι, λόγω της έλλειψης προσωπικού και των περικοπων γενικοτερα,η αναμονή για χημειοθεραπεια είναι 5 μήνες και για ακτινοβολία 7, λυπάμαι.¨ είπε ο όγκολόγος 

- Άστο Εουχενιο, είπε ο Χουαν, Αστο καλύτερα. Η πρέπει να πληρώσεις ένα κάρο λεφτά για να κανείς θεραπεία σε κλινική ή πρέπει να πας στο εξωτερικό.Μπορω να στείλω το φάκελο σου σε ένα φίλο μου στο εξωτερικό, αν θες. Είναι διευθυντής σε μια κλινική και τον εμπιστεύομαι. Πρέπει όμως να σε προειδοποίησω ότι στην περίπτωση σου δε γίνονται και πολλά πράγματα. 

O Χουαν μάλλον είπε και άλλα, αλλά το μυαλό του Εουχένιο δεν ήταν πια εδώ για να τ´ακουσει. Παρακολουθούσε το Χουαν, τις γκρι μάτσες του προσώπου του και τις κινήσεις των χωριών του καθώς μιλούσε σαν σκηνή από βουβή ταινία καρέ-καρέ.
Ενα δάκρυ κύλησε στο μάγουλο του, πήρε το καπέλο του και άρχισε να περπατάει.

Και δε γύρισε στο σπίτι.

Η Μασα τον έψαξε παντού αλλά μάταια. Κανείς δεν είχε ιδέα τί είχε γίνει. 

Ταυτόχρονα άρχισε να κυκλοφορεί στη γειτονιά και η φήμη ότι μια καλή,γέροντοκόρη ,πλούσια κυρία βοηθούσε και έσωζε κόσμο . Χάρη σε αυτήν έκανε εγχείρηση και βρήκε το φώς του το παιδί του τσαγκάρη στην Ελβετία και χάρη σε αυτήν σπουδάζει το παιδί της χήρας. Ομως, κανέις δεν την έχει δει και γι'αυτό άλλοι λένε ότι δεν είναι αυτή η πλούσια κυρία αλλά ένας πλούσιος μετανάστης από την Αυστραλία.
Η Εστέλα-Μαρία κόντεψε να τρελαθεί όταν ανακάλυψε ότι κάθε μήνα οι λογαριασμοί της πληρώνονταν, κανείς δεν ξέρει πώς, και ο Εστεβες έφερνε δυο φορές το μήνα όλα τα ψώνια και της τα άφηνε στο κατώφλι. Τα τέσσερα πιτσιρίκια και το μωρό ξανά έφαγαν κρέας μετά από δυο χρόνια.
Ενα ολοκαίνουριο αναπηρικό καροτσάκι βρέθηκε έξω από το σπίτι του Λοπες και ο γιος του πήγε βόλτα στο πάρκο για πρώτη φορά.
Την ίδια στιγμή ο Μάριο Φουρμπο, ο δαιμόνιος δημοσιογράφος το έβαλε αμέτι μουχαμέτι να ξετρυπώσει αυτόν τον άγνωστο φιλάνθρωπο. Μέρες και νύχτες ξημεροβραδιαστηκε στη γειτονιά. Μίλησε με τη χήρα, με το Λοπες, με τη Εστέλα-Μαρια αλλα τιποτα .Ξεροσταλιασε έξω από το μαγαζί του Εστεβες καρτερωντας να ην δει αλλά μάταια. 

 Ξέχασα να σας πω ότι ο Καθηγητής Πανεπιστημίου πέθανε και τη θέση του πήρε ο Χουαν. Την ζούγκλα που παρέλαβε ο Χουαν στην Κλινική δε θα σας την περιγράψω. Βράδια αξημέρωτα περνούσε δουλεύοντας και βάζοντας σε τάξη το αρχείο. 
Και έτσι έπεσε πάνω στο φάκελο του Εουχενιο. Και μετά ένιωσε την πίεση του να ανεβαίνει, να ζαλίζεται και να πέφτει. 
Οταν ξύπνησε ήταν στο μονοκλινο θάλαμο της κλινικής του. 

- Κύριε διευθυντα, κύριε διευθυντά, είστε καλά; 

-Τί καλά να είμαι προϊσταμένη; σκέφτηκε. ´και τριτοετής το βλέπει, έχω πάθει εγκεφαλικό, αφασία και ημιπληγια.' Που είναι η μαγνητική μου; Που είναι τα εργαστηριακά; ' ψελισε. 

 Η προϊσταμένη όμως τον κοίταξε με αγωνία και δεν κατάλαβε τί είπε. 

Και έτσι πέρασαν οι μέρες και ευτυχώς η υγεία του Χουαν βελτιώθηκε θεαματικά. 

 - Πώς είστε κύριε καθηγητά τώρα; 

- Ευτυχώς καλύτερα, Μασα ευχαριστώ. Ξερεις αυτή είναι ή πρώτη μου επίσκεψη μετά από το εγκεφαλικό. Εχω να σου πω ένα σπουδαίο νέο. Ο πατέρας σου, ο Εουχενιο δεν έχει καρκίνο δεν έχει μελανωμα. Δεν ειχε ποτέ.  

Τώρα είναι η σειρά της Μάσας να σωριαστεί. Κράτησε όμως την ψυχραιμία της και κοίταξε το Χουαν με ένα βλέμμα ανάμεικτο με χαρά, ελπίδα και λίγη δυσπιστία. 

-Δεν καταλαβαίνω...ψελισε. 

- Η βιοψια... Με το μελανωμα... Δεν ήταν δική του...Μπερδευτηκαν τα αποτελέσματα στο εργαστήριο. 

-Οχι...είπε η Μασα και τώρα λιποθυμησε για τα καλά. 

 Στο μεταξύ ο Εουχενιο, στο φθηνό ξενοδοχείο που διέμενε ειχε γίνει κάτι σα μασκότ. Ηταν ο παππούς των παιδιών, ο προστάτης της ανυπαντρης μάνας που έμενε στο δεύτερο, ήταν αυτός που ειχε σκλαβωσει με την καλοσύνη και τους τρόπους του όλο το προσωπικό από μια ηλικία και πάνω.
Η Έλενα, η ροδαλη μαγείρισσα τον γλυκοιταζε και τον περιτρυγυριζε. Πάντα έιχε κρατημμενο κάτι για αυτόν ή λίγο γλυκό, ή μισή έξτρα μερίδα.Εκανε όλα της τα τσαλιμια αλλά ο Εουχενιο τίποτα. 

- Εγώ είμαι μελοθάνατος, σκεφτόταν. Τί δουλειά έχω με τους ζωντανούς;
Και αυτός ο σφαχτης στο στήθος δεν έλεγε να τον αφήσει. Οι μέρες μου είναι μετρημένες, έλεγε μέσα του. Οι ώρες μου λιγοστεύουν, έλεγε και ξανάλεγε. Να φύγω, να φύγω όσο μου μένει λίγη αξιοπρέπεια. Να φύγω πια από αυτόν τον κόσμο. 

Αναψε ένα πουρο, έκανε το φαρμάκι λεμονάδα  και το ήπιε γρήγορα. 
Ετσι μπλε στην όψη και παγωμένο τον βρήκε να κείτεται η μαγείρισσα που ήρθε με ένα δίσκο καφέ και γλυκακι λαχταρώντας λίγη κουβέντα. 

 - Θα γίνει καλά, είπε ο Χουαν στη Μασα. Θα γίνει καλά και θα του πούμε και τα καλά τα νέα. Μη στεναχωριεσαι.Θα γίνει καλά. 

 Και έγινε. Και έμαθε και τα καλά τα νέα. Και εζησε.Και ήταν μόνο καλός, τρυφερός και γενναιοδωρος. Ενας υπέροχος άνθρωπος. 

Το μόνο που δεν τους είπε ήταν για τον καλό, φιλάνθρωπο άγνωστο. Αυτόν που ακόμη ψάχνει ο δαιμόνιος Μάριο Φουρμπο.
Δεν χρειάζεται.